Delhi telt 23miljoen inwonertjes. Het leek erop of ze ook allemaal in de binnenstad waren gisteren. Mensenhemel, wat een drukte!
Wij bleken voor de inwonertjes van Delhi meer een bezienswaardigheid dan dat Delhi voor ons was. Alle 23miljoen wilden ze met ons op de foto. Een voor één. Waarom? Charismatische uitstraling en woest aantrekkelijk.

Acht uur lokale tijd zette de piloot van Turkish Airlines zijn toestel op Indiase bodem. Een snelle opfrisbeurt in ons hotel en we waren weer het mannetje. Klaar voor New en Old Delhi.

Met de bus koersten we richting Jama Masjid, de grootste moskee van Delhi. Een sultan met baard ving ons daar op.
Indiërs zijn van de verdekte feedback. Zo ook deze sultan. Met voorzichtige bewoordingen maakte hij me duidelijk dat zijn God mijn benen te bloot vond. 'Geen probleem', voegde hij eraan toe en reikte me een jurk aan waarmee ik moest voorkomen dat zijn God mijn benen zag.
'Yes! Hoe mooi!' dacht ik. Hier in India kan ik helemaal mezelf zijn! Geweldig! Ik trok me een momentje terug van de groep (onder het mom: als je iets doet moet je het ook goed doen) om me even later weer aan te sluiten. Nu voorzien van mijn favoriete lippenstift, mijn hakken, ringoorbellen, een paar neptieten en mijn blondgouden dragqueen-pruik.
Het vriendelijke doch luide gelach van mijn reisgenoten bevestigde mijn gedachten: het is hier veilig voor me. Ik mag hier zijn wie ik ben.

De Indiër lijkt sociaal. Oog voor de medemens. Vrijwilligers bereidden in deze moskee 15.000 maaltijden per dag en reiken ze uit aan mensen met honger. We bekeken het ritueel. Heerlijk! De aroma's kwamen ons tegemoet. De gratis maaltijd was een lust voor oog en maag. Vraag me niet naar de ingrediënten, maar het water liep me in de mond. Het leek en combinatiegerecht van hondenbrokjes gemarineerd met harde stukjes lichtbruine sproeipoep. Mijn nobele hart gunde mijn portie aan een minderbedeelde local. Hij had dit harder nodig.

Later, in het restaurant, bestelden Nicole en ik Chili Mushrooms. Of dit pittig is, vroegen we de ober. Hij antwoordde dat dat wel meeviel.
Ik schrijf nu mijn verhaal. Praten lukt niet meer. Mijn keel blijkt verschroeid. Als ik een poging doe iets uit te kramen schieten kleine vonkjes mijn mond uit.
Gelukkig had ik mijn stem gisterenavond niet meer nodig. In de riksja fietsen onze chauffeur ons stapvoets door de binnenstad van Old Delhi. Wat een ervaring! We waanden ons in de Fata Morgana van de Elfteling. Alleen met 23 miljoen medebezoekertjes.