We zijn in Jaipur..Een romantische stad met slechts 3 miljoen inwoners. Jaipur wordt ook wel 'de roze stad' genoemd. Bij aankomst merkten we onmiddellijk op waarom dat zo is. Alle gebouwen zijn er namelijk in één bepaalde kleur geschilderd: knaloranje. Snap jij het, snap ik het...
Ooit werden, in opdracht van de toenmalige heerser, alle muren van de binnenstad gesaust met verf dat als hoofdbestanddeel roze rozenblaadjes had. Hoe romantisch. Romantiek heeft echter ook in India haar prijs. Toen dit ingrediënt onbetaalbaar werd is men overgestapt op goedkope oranje verf.

Het Amberfort en het Paleis der Winden zijn de places to be in Jaipur. We bezochten beiden. Op de rug van een olifant kan de toerist zich naar het hooggelegen fort laten vervoeren. Wij kozen hier niet voor. Dierenmishandeling!
In plaats daarvan liepen we in de brandende zon met uitdrogende temperaturen bergopwaarts naar het fort. Het zweet gutste met liters tegelijk mijn poriën uit. Mensenmishandeling als je het mij vraagt, maar hier hoorde je verder niemand over. We kozen in ieder geval zelf voor deze kwelling. Of noem je dat groepsdruk? Of kuddegedrag? Achteraf is van spijt overigens geen sprake. Het fort van Amber was absoluut een aanrader.

De nationale sport in India heet cricket. Met een houten mepper tennis je een tennisbal zo ver weg dat je alle tijd hebt om zo snel als je kunt van honk naar honk te zweten. Als je honk, bestaande uit houten paaltjes met daar bovenop een horizontaal plankje, door de tegenpartij wordt vernield ben je af. Dan mag de volgende.
's Avonds speelden we een potje. Familie Pinokkio nodigden alle groepsgenoten uit om met hen dit fakesoftbal te spelen en daarna vleesloos bij hen te eten. Cultuur snuiven noemt men dat en daar zijn we voor in!
Pa Pinokkio toonde ons na het potje cricket zijn knus huisje. Hij verzekerde ons dat zijn woning inmiddels 200.000 euro waard was op de Indiase woningmarkt. Daar bleef het niet bij. Hij vertelde dat hij zojuist zijn dochter een huwelijksfeest had geschonken van 37.500 euro en dat zijn zoon inmiddels uitgehuwelijkt was aan kandidaat 39. De eerste 38 aanzoekers had hij vriendelijk geweigerd. Ik hou niet van gejokkebrok, dus ik spreidde mijn armen, wapperde ze snel op en neer en vloog weg.
Familie Pinokkio was trouwens ongekend sympathiek en gastvrij. Geen verkeerd woord over ze.

Nu even chillen. We gaan zo een heuse Bolleywoodfilm bekijken in de Raj Mandirbioscoop. Alhoewel we geen woord zullen verstaan moeten we deze ervaring gaan opdoen, aldus Bas. Ik twijfel, maar Lars wil graag. We gaan het zien...