Het ontbijt in ons hotel bleek overleden. Dat is maar goed ook, hoor ik u denken. Klopt. Alleen was ons ochtendeten niet alleen overleden, het geurde ook zo. Wat een lijklucht zeg. Jam rook naar vers kamelenkadavar en onze yoghurt naar verhongerde rioolrat.
Bij Indiërs staat hygiëne niet op de eerste plaats van hun prioriteitenlijstje. Net zo min als onvervuilde wegen en vlekkeloos beddengoed. Als ik het zo beschrijf staan mijn woorden respectvol op papier, toch? Dat India waar je je ook bevindt meurt naar een berg kotsende maden zou heel anders klinken, maar raakt net zo hard de waarheid.
Tot vandaag waren onze hotels oké te noemen. Niet meer dan dat. Dit hotel zakt echter onder onze ondergrens. In onze kamer zagen we de schimmel onder onze ogen op de muur omhoog kruipen. Toch maar een andere kamer vragen. Toen we de douchedeur openden constateerden we in deze tweede kamer dat de wc-borstel besmeurd was met menselijke uitwerpselen. De rest van de kamer deed nou ook niet bepaald denken aan het Krasnapolsky. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zelf schuld draag aan de eerste constatering. Toen de hotelmanager aangaf dat deze kamer van een hoogste kwaliteit was heb ik hem alleraardigst met zijn Indiase anus over de wc-borstel geschoven. Toen hij piepte dat hij toch nog een alternatief had heb ik hem uit zijn ietwat benarde positie bevrijdt. De derde kamer was beter. Wat urinedruppels op de bril en wat aangekoekte mensenresten aan de binnenkant van de pot, maar ach, we zijn de flauwste niet.

In de dagen in Agra bezochten we Baby Taj Mahal en het Agra Fort. Dit viel echter in het niet bij ons bezoek aan het ultieme wereldwonder hier. De Taj Mahal maakte onze teleurstellende hotelervaring meer dan goed. Wat een ongelooflijke schoonheid!
Het prachtige bijbehorende liefdesverhaal wil ik u niet onthouden. Komt ie:
Machtige koning ontmoet wonderschoon meisje. De vonk slaat over en al snel rinkelen de huwelijksbellen. Dit veelbelovend sprookje krijgt een wat tragische wending als het mooie meisje per ongeluk dood gaat. In zijn verdriet besluit de koning om het eens mooie maar nu morsdode meisje te vereren met een indrukwekkend mausoleum: de Taj Mahal.
Als de koning jaren later op leeftijd raakt draagt hij de macht over aan één van zijn vier vriedelijke kinderen. Zoals een vooraanstaande familie in die tijd betaamt slaan de vier vriendelijke kindertjes elkaars hersenpannetjes in tot er één overblijft. Hij wordt de nieuwe koning.
Als dank voor de erfenis beloont deze zoon zijn vader met een fijn cadeau: verbanning naar Fort Agra. In gevangenschap leeft de oude koning nog 8 jaar. Hij kan zijn overleden vrouw niet meer bezoeken. Niet alle sprookjes eindigen met 'Ze leefden nog lang en gelukkig'. Als de koning sterft wordt hij bijgezet bij zijn vrouw in de Taj Mahal en is ook deze cirkel een klein beetje rond.