Levende God in Kathmandu
We bevonden ons tussen een onrustige menigte op een binnenplaats in Durban Square in Kathmandu. Een pratende Nepalese theemuts commandeert ons: 'No pictures!' Het
schieten van een stiekeme foto lijkt bestraft te worden met een pijnlijke dood, als ik haar blik tenminste juist interpreteer.
De mensenmassa gehoorzaamt. En dat wordt beloond.
Daar verschijnt ze. Op het bordes. Ze steekt haar zwaar opgemaakte koppie door het venster. Zielloos staart ze over de hoofden van alle belangstellenden. Zes jaar oud
is ze. Deze kleuter wordt gezien als levende God.
Het Nepalese gedeelte van de toeschouwers wil haar teennageltjes lakken en haar in haar onvolgroeide oortje fluisteren hoezeer ze haar aanbidden.
Ik zou haar met liefde over de balustrade trekken. De vrijheid in. Zodat ze kan freubelen met barbies. Of kliederen met smurvensnot. Samen met andere
kleuters.
Helaas is dat niet haar bestemming. Ze mag niet naar buiten en is bij haar ouders weggerukt. Het lot van een levende God.
In Kathmandu bezochten we de highlights. De apentempel deed haar naam eer aan. Honderden apen voeden zich met afval dat toeristen achterlaten.
Verder zijn we vooral op hier. Futloos. Vermoeid van de intensieve reis. Toe aan huis. Toe aan vakantie.
De reis was een ongekend avontuur. Een gekoesterde droom kwam uit: samen met mijn zoon een wereldreis maken. Dat was fantastisch. Lars was fantastisch.
Reizen zal zijn wereldbeeld ontwikkelen, zoals het ook het mijne ontwikkelde. Het leren kennen van onze wereld brengt nuance en begrip. Zeker niet altijd, maar wel in
z'n algemeenheid. Plus het besef dat we zondagskinderen zijn, simpelweg omdat onze wieg in Nederland stond.
Mijn laatste wereldreizen maakte ik alleen. Reizen met Lars en Nicole maakte de reiservaring zoveel mooier. Nicole mijn veilige haven. Met mijn altijd drukke hoofd
vind ik bij haar de rust die ik zo zoek. Ik zal met trots haar ring dragen.
Dank aan alle lezers van mijn reisblog. Alle grappige, hartverwarmende en geïnteresseerde reacties deden me goed.
Mijn reiscolumns zijn nu ook te lezen op de website van Djoser (www.djoser.nl).
Pokhara's reusachtige majesteit
Reuzen zijn groot. Gigantisch groot zijn is overigens de enige eis die aan het zijn van reus wordt gesteld. In Pokhara sta ik oog en oog met degene die het meest van
allemaal aan deze eis voldoet. Bijna dan. In het noorden van Nepal, tegen de grens van Tibet, woont de grootste van allemaal.
Verstijfd gaap ik hem aan. Mijn zintuigen zijn zichzelf niet. Is dit echt? En hij? Hij verroert geen vin.
Nederig vraag ik zijn naam. 'Annapurna', fluistert de wind in mijn oor. Gebergtes die ik eerder zag verbleken volledig nu ik hem ademloos aanstaar. Annapurna
degradeert Mont Blanc tot iemand waarmee je wil dwergwerpen. Ook de hoogste knapen van
de Rocky Mountains zijn steppende kleuters in vergelijking met Annapurna.
Annapurna is het dak van de wereld. Van zijn groene tenen tot zijn witte kruin meet hij ruim 8000 meter. Reusachtig!
Een grijze wolkenpartij maakt een einde aan onze ontmoeting. Ik buig diep. Namaste, majestueuze Annapurna.
In deze Himalaya-streek stond uiteraard een activiteit op het programma: raften. Voor de onwetende onder u leg ik even uit wat raften is. Raften doe je op een rivier.
Je pompt, voor je het water ingaat, eerst een plastic bootje op. Daarna krijg je een peddel in je hand geduwd. Eenmaal in het water gebruik je deze peddel om je bootje voort te
bewegen.
Raften is roeien dus? Niet precies. Laat ik het zo zeggen: raften is roeien voor Rambo's. Of andersom: roeien is raften voor studenten met chiwawa's met een
coltrui.
De ultieme roeier is een Harvard-student in driedelig maatpak met een iPhone 22 in zijn binnenzak.
De ultieme rafter is een viking met verwilderde baardgroei over zijn gehele robuuste lijf, drie kogelgaten in zijn bebloede borstkas, een slagersmes tussen zijn
schouderbladen en een gedroogd rauw stuk elandpoot tussen zijn kiezen. De ultieme rafter mist minstens één stuk lichaam. Een wenkbrauw, een ooglid, een bovenlip of een stuk lever. Of alle
vier.
De Van Dijkjes voelen zich rafter vandaag. Dus, hup, de boot in en het water op.
Raften was wild! Vlak voor het bereiken van de finish zagen we, net als in Varanasi, een lijkverbranding. Wat dit ook weer is? Lijk wordt verbrand op houtvuur, als
alles is opgebrand worden de overblijfselen in de rivier gegooid.
Uhhhh... Is dit dezelfde rivier als waarin we nu aan het raften zijn? En waarin we bij rustige stromingen vrolijk een baantje zwemmen?
Als we uit ons bootje stappen zien we op de oever menselijke resten liggen. Een aangespoeld vrouwelijk heupbot. Wat een geluk dat ik vandaag rafter ben. Als roeier had
ik nu voorovergebogen mijn maaginhoud geschonken aan de Himalaya-rivier.
Safari in Chitwan NP
Lets talk about food. Dat is hier even wat anders dan stamppot met een kuiltje
jus. Vroeger was voedsel hier gekruid, pittig of heet. Dat is lang geleden. Anno 2022 is voedsel hier spicy. Klinkt hipper. Spicy is dope. Zo, hoor ik ook weer bij de
coole columnisten.
Het eten is overigens prima hoor. Niks op aan te merken. In India en Nepal bestaat echter een wonderlijk kruid dat men graag en veelvuldig toevoegt. Deze toevoeging
betovert elk gerecht. Een kipcurry smaakt ineens naar nivea handzeep. In Europa gebruiken we dit ingrediënt ook, alleen in beperkte mate: koreander. Zet je tanden in een willekeurige maaltijd met
koreander en het lijkt alsof iemand je tong aan het schrobben is met een stuk mintgroen blok Unicura. I love it!
Chitwan National Park. Dit is het leefgebied van hele grote beestjes, dus stapten we in bij een jeepsafari.
In Afrika leerde ik dat de kans op het spotten van wildlife het grootst is als je stil en geduldig bent. Hier deed ik nieuwe, interessante inzichten op.
Ik stapte in. Niet met vieren in een jeep, maar met tientallen in een truck. Hele grote beestjes zijn dol op mensenvlees. Hoe meer, hoe beter. We fungeren als lokaas.
Dir lijkt me de achterliggende theorie.
En hoe meer lawaai wij, potentieel dierenvoedsel, maken, hoe groter de kans dat we opvallen bij de hele grote beestjes. 'Heeft iemand nog een tube zonnebrand?'
schreeuwt iemand van achteren naar voren. Nog steeds geen wild. Er moet een schepje bovenop. 'Een potje met vet' wordt ingezet, gevolgd door een tophit van de Snollebollekes: 'Van links...naar
rechts...' Uit volle borst! De truck zwiert al lekker heen en weer. 'Als er nu geen olifant voor de truck springt eet ik mijn schoen op', dacht ik nog.
We zetten de polonaise in. Net als ik de discolichten wil aanzwengelen wordt onze inzet beloond. Daar staat een neushoorn! In levende lijve! Met haar jong! We zien nog
vier familieleden van haar. En alligators. En kaaimannen. De Nepalese safari-tactiek werkt!
Zo hadden we twee jungletochten, een kanotoer en een fietsrit in Chitwan In twee dagen tijd. Het was er fantastisch!
Gorakphur: bizar
Mijn bescheiden brein draaide overuren. Wat zal ik schrijven over onze laatste bestemming in India? Iets grappigs of iets avontuurlijks wellicht? Mijn vermoeide
hersencellen zijn inspiratieloos. Dat zegt genoeg. Gorakphur functioneerde slechts als doorreisbestemming.
Na Gorakphur lieten we India achter ons. Tijd voor reflectie. India is het 41ste land waar ik vakantie vierde of reisde.
India, de bizarste van allemaal. Met stip op één.
Wat ik er voelde laat zich niet beschrijven. Toch een poging:
India is als een tosti met vlokken en kalfslever. Een onmogelijke combinatie van ingrediënten, maar als je het gerecht ontleedt blijven er gewaardeerde bestanddelen
over. Bestanddelen die met de juiste bereiding zelfs smaakvol worden.
India is als een labradoedel met waterpokken klaar voor zijn eerste volleyballes. Knotsgek. Het onverwachte en onmogelijke vindt op iedere hoek van elke stinkende
steeg plaats.
India is als Braziliaans carnaval gemengd met een bombardement op een roedel jankende wolven, je neefje op de X-box en een loops kalf. De geluiden en geuren die je er
ervaart doen je smachten naar de eerste de beste psychiater. Persoonlijke bijstand is noodzakelijk, maar waarschijnlijk al te laat.
India. Het land stal de harten van velen. Ik vond het er adembenemend, maar verliefd werd ik er niet op. Simpelweg te vies, te chaotisch en te ongeorganiseerd voor een
simpele autist.
India, fascinerend en onvergetelijk in al haar facetten. Nu op naar Nepal!
Varanasi's lijkenvuur
En masse bezoeken Hindoeïstische pelgrims de heilige stad Varanasi. Wij bezochten in deze hysterische stad een crematie. Dat ging als volgt:
Een willekeurig lijk wordt op een aantal houten balken gelegd. Dit lijk moet aan twee strenge criteria voldoen: Hindoestaans en daadwerkelijk overleden. Vervolgens
wordt dit lijk door familie en vrienden krijsend en zingend in optocht door de stad vervoerd. Tot nu toe net carnaval. Aan de oever van de heilige Ganges vindt een korte ceremonie plaats. Daarna
gaat de hens erin. En wij mogen kijken. Met chips, cola en fotocamera in onze handen. Als de vlezige delen zijn opgebrand worden de resten in de Ganges gedumpt. In de Ganges staan jongens die
onmiddellijk nadat de resten gedumpt zijn het as zeven op zoek naar gouden ring of tand. De één zijn dood is de ander zijn brood.
Na dit ritueel stijgt de ziel van de gestorvenen linea recta naar Walhalla.
Een aantal overledenen komt niet in aanmerking voor hierboven beschreven ritueel. Doden onder de tien en doden als gevolg van een slangenbeet worden verzwaard met
stenen vanaf een bootje in de Ganges gemikt. Dit is overigens dezelfde Ganges als waarin de bevolking hun haar wast en hun tanden poetst. Vanochtend zagen we een badende bejaarde haar tanden
flossen met een in staat van ontbinding verkerende kinderteen.
Fijn beroep trouwens, lijkverbrander. Zeker in tijden van Corona. 'Hoe was je dag schat?' 'Druk lieverd. Had een familiedag vandaag. Ma Sandra fikte als een dolle.
Blijkt dat lange klithaar van haar toch nog van nut te zijn geweest. Pa had obesitas. Zijn buikte drupte. Duurde even. En hun zoon kreeg ik niet aan. Extra fles spiritus hielp gelukkig. Wel fijne
werkdag gehad verder.'
's Avonds bezochten we een vrolijker ceremonie. Iets met priesters en lichtjes. Nicole en ik zagen er de schoonheid van in. De altijd genuanceerde Lars de
cultuurbarbaar had de volgende mening over de indrukwekkende ceremonie: 'flut met peren'.
Ook Boeddhisten halen hun hart op in Varanasi. We waren in Sarnath, nabij Varanasi, waar een punt is waar Boeddha voor het eerst zijn discipelen onderwees. Over zijn
vier waarheden. Dit punt is heilig. Allemaal best hoor. Leuk en aardig, maar ik onderwijs al jaren. Over al mijn waarheden. En dat zijn er meer dan vier kan ik u vertellen. Om daar nou een punt van
te maken? Ben je mal. Laat staan een heilig punt! Bescheidenheid siert de mens.
Taj Mahal: Het sprookje van het morsdode meisje
Het ontbijt in ons hotel bleek overleden. Dat is maar goed ook, hoor ik u denken. Klopt. Alleen was ons ochtendeten niet alleen overleden, het geurde ook zo. Wat een
lijklucht zeg. Jam rook naar vers kamelenkadavar en onze yoghurt naar verhongerde rioolrat.
Bij Indiërs staat hygiëne niet op de eerste plaats van hun prioriteitenlijstje. Net zo min als onvervuilde wegen en vlekkeloos beddengoed. Als ik het zo beschrijf
staan mijn woorden respectvol op papier, toch? Dat India waar je je ook bevindt meurt naar een berg kotsende maden zou heel anders klinken, maar raakt net zo hard de waarheid.
Tot vandaag waren onze hotels oké te noemen. Niet meer dan dat. Dit hotel zakt echter onder onze ondergrens. In onze kamer zagen we de schimmel onder onze ogen op de
muur omhoog kruipen. Toch maar een andere kamer vragen. Toen we de douchedeur openden constateerden we in deze tweede kamer dat de wc-borstel besmeurd was met menselijke uitwerpselen. De rest van
de kamer deed nou ook niet bepaald denken aan het Krasnapolsky. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zelf schuld draag aan de eerste constatering. Toen de hotelmanager aangaf dat deze kamer
van een hoogste kwaliteit was heb ik hem alleraardigst met zijn Indiase anus over de wc-borstel geschoven. Toen hij piepte dat hij toch nog een alternatief had heb ik hem uit zijn ietwat benarde
positie bevrijdt. De derde kamer was beter. Wat urinedruppels op de bril en wat aangekoekte mensenresten aan de binnenkant van de pot, maar ach, we zijn de flauwste niet.
In de dagen in Agra bezochten we Baby Taj Mahal en het Agra Fort. Dit viel echter in het niet bij ons bezoek aan het ultieme wereldwonder hier. De Taj Mahal maakte
onze teleurstellende hotelervaring meer dan goed. Wat een ongelooflijke schoonheid!
Het prachtige bijbehorende liefdesverhaal wil ik u niet onthouden. Komt ie:
Machtige koning ontmoet wonderschoon meisje. De vonk slaat over en al snel rinkelen de huwelijksbellen. Dit veelbelovend sprookje krijgt een wat tragische wending als
het mooie meisje per ongeluk dood gaat. In zijn verdriet besluit de koning om het eens mooie maar nu morsdode meisje te vereren met een indrukwekkend mausoleum: de Taj Mahal.
Als de koning jaren later op leeftijd raakt draagt hij de macht over aan één van zijn vier vriedelijke kinderen. Zoals een vooraanstaande familie in die tijd betaamt
slaan de vier vriendelijke kindertjes elkaars hersenpannetjes in tot er één overblijft. Hij wordt de nieuwe koning.
Als dank voor de erfenis beloont deze zoon zijn vader met een fijn cadeau: verbanning naar Fort Agra. In gevangenschap leeft de oude koning nog 8 jaar. Hij kan zijn
overleden vrouw niet meer bezoeken. Niet alle sprookjes eindigen met 'Ze leefden nog lang en gelukkig'. Als de koning sterft wordt hij bijgezet bij zijn vrouw in de Taj Mahal en is ook deze cirkel
een klein beetje rond.
Ramthambore NP: de meeste dromen...
De beloofde dag is aangebroken. Deze 6e augustus 2022 zal mijn boek ingaan als het ubermoment van geluk. Om 5.25 uur zetten we er onze wekker voor. Vroeg uit de veren
voor mijn ultieme Indiadoel.
Al maanden sliep ik slecht. Op sporadische momenten dat ik wel de slaap kon vatten droomde ik van haar. Vaak nat. Haar afgetrainde bilpartij doet mijn slijm uit mijn
mondhoeken sijpelen, haar fluwelen lijfje zorgt voor vlinders en zo kan ik nog eindeloos doorgaan...
Nog even dan: haar bloedmooie ogen, haar elegante tred, haar knieën zelfs, haar oksels en haar wangen...
Het windt me mateloos op als ze met haar geelzwart gestreepte schoonheid van een buik over het natte gras schuurt. Helemaal op knappen sta ik als ze met haar ongelakte
nagels een fluitend parkietje in flarden uit elkaar scheurt. Ultiem geluk maakt zich van me meester als ze een reekalf in tweeën knabbelt. Voor haar voel ik liefde. Echte liefde.
Na twee uur gamedriven door Ranthambore NP stopte onze safarijeep plots. 'Daar!' riep de ruige ranger enthousiast, terwijl hij met zijn vinger naar een modderig
zandpad wees. Een ijzige stilte volgde. Het moment was aanstaande. Adrenaline gierde door mijn opgezette aderen. Deze onvergetelijke dag, 6 augustus 2022, stond ik oog in oog met een onvervalste,
indrukwekkende, uiterst zeldzame tijger....pootafdruk...
Hoe we daarna ook zochten, de eigenares van de pootafdruk bleef onvindbaar. Stilletjes dropen we af... Een illusie armer.
Jaipur: de roze stad?
We zijn in Jaipur..Een romantische stad met slechts 3 miljoen inwoners. Jaipur wordt ook wel 'de roze stad' genoemd. Bij aankomst merkten we onmiddellijk op waarom dat
zo is. Alle gebouwen zijn er namelijk in één bepaalde kleur geschilderd: knaloranje. Snap jij het, snap ik het...
Ooit werden, in opdracht van de toenmalige heerser, alle muren van de binnenstad gesaust met verf dat als hoofdbestanddeel roze rozenblaadjes had. Hoe romantisch.
Romantiek heeft echter ook in India haar prijs. Toen dit ingrediënt onbetaalbaar werd is men overgestapt op goedkope oranje verf.
Het Amberfort en het Paleis der Winden zijn de places to be in Jaipur. We bezochten beiden. Op de rug van een olifant kan de toerist zich naar het hooggelegen fort
laten vervoeren. Wij kozen hier niet voor. Dierenmishandeling!
In plaats daarvan liepen we in de brandende zon met uitdrogende temperaturen bergopwaarts naar het fort. Het zweet gutste met liters tegelijk mijn poriën uit.
Mensenmishandeling als je het mij vraagt, maar hier hoorde je verder niemand over. We kozen in ieder geval zelf voor deze kwelling. Of noem je dat groepsdruk? Of kuddegedrag? Achteraf is van spijt
overigens geen sprake. Het fort van Amber was absoluut een aanrader.
De nationale sport in India heet cricket. Met een houten mepper tennis je een tennisbal zo ver weg dat je alle tijd hebt om zo snel als je kunt van honk naar honk te
zweten. Als je honk, bestaande uit houten paaltjes met daar bovenop een horizontaal plankje, door de tegenpartij wordt vernield ben je af. Dan mag de volgende.
's Avonds speelden we een potje. Familie Pinokkio nodigden alle groepsgenoten uit om met hen dit fakesoftbal te spelen en daarna vleesloos bij hen te eten. Cultuur
snuiven noemt men dat en daar zijn we voor in!
Pa Pinokkio toonde ons na het potje cricket zijn knus huisje. Hij verzekerde ons dat zijn woning inmiddels 200.000 euro waard was op de Indiase woningmarkt. Daar bleef
het niet bij. Hij vertelde dat hij zojuist zijn dochter een huwelijksfeest had geschonken van 37.500 euro en dat zijn zoon inmiddels uitgehuwelijkt was aan kandidaat 39. De eerste 38 aanzoekers had
hij vriendelijk geweigerd. Ik hou niet van gejokkebrok, dus ik spreidde mijn armen, wapperde ze snel op en neer en vloog weg.
Familie Pinokkio was trouwens ongekend sympathiek en gastvrij. Geen verkeerd woord over ze.
Nu even chillen. We gaan zo een heuse Bolleywoodfilm bekijken in de Raj Mandirbioscoop. Alhoewel we geen woord zullen verstaan moeten we deze ervaring gaan opdoen,
aldus Bas. Ik twijfel, maar Lars wil graag. We gaan het zien...