Delhi: Fata Morgana of hectisch

Delhi telt 23miljoen inwonertjes. Het leek erop of ze ook allemaal in de binnenstad waren gisteren. Mensenhemel, wat een drukte!
Wij bleken voor de inwonertjes van Delhi meer een bezienswaardigheid dan dat Delhi voor ons was. Alle 23miljoen wilden ze met ons op de foto. Een voor één. Waarom? Charismatische uitstraling en woest aantrekkelijk.

Acht uur lokale tijd zette de piloot van Turkish Airlines zijn toestel op Indiase bodem. Een snelle opfrisbeurt in ons hotel en we waren weer het mannetje. Klaar voor New en Old Delhi.

Met de bus koersten we richting Jama Masjid, de grootste moskee van Delhi. Een sultan met baard ving ons daar op.
Indiërs zijn van de verdekte feedback. Zo ook deze sultan. Met voorzichtige bewoordingen maakte hij me duidelijk dat zijn God mijn benen te bloot vond. 'Geen probleem', voegde hij eraan toe en reikte me een jurk aan waarmee ik moest voorkomen dat zijn God mijn benen zag.
'Yes! Hoe mooi!' dacht ik. Hier in India kan ik helemaal mezelf zijn! Geweldig! Ik trok me een momentje terug van de groep (onder het mom: als je iets doet moet je het ook goed doen) om me even later weer aan te sluiten. Nu voorzien van mijn favoriete lippenstift, mijn hakken, ringoorbellen, een paar neptieten en mijn blondgouden dragqueen-pruik.
Het vriendelijke doch luide gelach van mijn reisgenoten bevestigde mijn gedachten: het is hier veilig voor me. Ik mag hier zijn wie ik ben.

De Indiër lijkt sociaal. Oog voor de medemens. Vrijwilligers bereidden in deze moskee 15.000 maaltijden per dag en reiken ze uit aan mensen met honger. We bekeken het ritueel. Heerlijk! De aroma's kwamen ons tegemoet. De gratis maaltijd was een lust voor oog en maag. Vraag me niet naar de ingrediënten, maar het water liep me in de mond. Het leek en combinatiegerecht van hondenbrokjes gemarineerd met harde stukjes lichtbruine sproeipoep. Mijn nobele hart gunde mijn portie aan een minderbedeelde local. Hij had dit harder nodig.

Later, in het restaurant, bestelden Nicole en ik Chili Mushrooms. Of dit pittig is, vroegen we de ober. Hij antwoordde dat dat wel meeviel.
Ik schrijf nu mijn verhaal. Praten lukt niet meer. Mijn keel blijkt verschroeid. Als ik een poging doe iets uit te kramen schieten kleine vonkjes mijn mond uit.
Gelukkig had ik mijn stem gisterenavond niet meer nodig. In de riksja fietsen onze chauffeur ons stapvoets door de binnenstad van Old Delhi. Wat een ervaring! We waanden ons in de Fata Morgana van de Elfteling. Alleen met 23 miljoen medebezoekertjes.

Geduld is een schone zaak

Leven is wachten. Reizen zeker ook. En Schiphol is tegenwoordig het ultieme toppunt van wachten.
Wachten maakt me sjagrijnig. Geduldig zijn behoort niet tot mijn vele talenten. Gelukkig biedt Schiphol een remedie.
Goedkope studenten en allochtonen (dat noemt zichzelf 'grondpersoneel') doen een uiterste poging om het humeur van de ongeduldige toerist op te vijzelen en de sfeer enigszins verdraagzaam te houden. Een mannelijke student met sik komt naast me staan. Al snel heeft hij door dat ik tot zijn doelgroep behoor. Hij spreekt me vriendelijk toe: 'Nog even en u bent op uw gedroomde bestemming. Enjoy en relax, my friend!' Ik krijg jeuk van dit soort schijnvrolijkheid. Ik tel tot tien. Dat helpt niet. De jongeman merkt dat en legt vervolgens zijn hand op mijn schouder. 'U baalt hé. Met deze temperaturen helpt het niet om u op te winden, vriend. Mijn advies: chill!'
Mijn toch al korte lontje raakt op door deze onnozele opmerking. Ik pak de goedgemutste wijsneus bij zijn geitensik en kietel met wijs- en middelvinger onder zijn babybaard. Op het moment dat hij zijn lach niet meer kan houden doorboor ik met mijn pink zijn kinderkeeltje en als hij naar adem hapt duw ik vlug mijn overgebleven krentenbol achter in zijn huig. Dit kalmeert me. Ik voel me er voor even bij horen. Bij de stoere groep medelanders die om het minste geringste uit zijn plaat gaat. Heerlijk.
Eenmaal in het vliegtuig ben ik weer helemaal mezelf Hoog in de lucht vraagt Nicole of ik het ook hoor. 'Wat hoor?' vraag ik. 'De motor is gestopt. Hoor maar. Hoor je het?' Zo'n opmerking is ook niet zo bevorderlijk voor mijn rust en gemoedstoestand (zie vorige column), Nicole!

Nu ik dit schrijf bevinden Nicole, Lars en ik ons in Istanbul. Het vliegtuig maakt een tussenstop. Hier hebben we zojuist Bas ontmoet. Bas is tennisleraar van beroep. En reisleider van Djoser. Onze reisleider. Een tennisleraar heeft een gebruind lijf, een vlotte babbel en versiert in hoog tempo jonge vrouwtjes. Om kort te gaan: Bas voldoet gelukkig niet aan dit beeld. Bas experimenteert in zijn kelder met een mengseltje van rattentraanvocht, pur en peulvruchtensnippers. Hij brouwt hier duurzame spaceshuttlebrandstof van of zoiets. Dat beeld roept de eerste indruk van Bas op. Leuke gozer!
Oh, op het scherm hier lees ik dat onze vlucht naar Delhi vertraging heeft. Ruim drie uur. Fantastisch, dat onthaasten!

Thanks Marieke en Stan voor dat vroege opstaan speciaal voor ons!

Vliegangst overwonnen

Leuk dat jullie mijn reisblog weer willen volgen. Lief ook. Als je me eerder gevolgd heb dan weet je inmiddels dat ik op structurele basis aan zelfoverschatting leidt en dat overdrijven verduidelijkt. En dat ik 22 kleuren poepjes poep als ik weet dat ik een vliegtuig in moet. Waarom doe ik het dan? Om dat anders mijn passie onmogelijk te verwezenlijken valt.

Hoe groot is mijn vliegangst? Bij de eerste turbulentie bel ik mijn moeder om te vertellen dat ik zielsveel van haar gehouden heb. En of ze goed wil zorgen voor mijn dwergparkieten. Heeft u een idee...

Na jaren vliegervaring heb ik gelukkig een arsenaal aan foefjes in mijn pakket die mijn vliegangst beduidend verminderen. Deze trucjes zal ik hieronder beschrijven en daarnaast zal ik u de mate van succes beschrijven, zodat u naar eigen inzicht van mijn ideeën gebruik kunt maken.

1. Slaappillen. Met mijn lengte helpt dit in eerste instantie niet. Je slaapt niet, omdat mijn lang lijf zich in het te kleine vliegtuigstoeltje in allerlei houdingen moet manouvreren om zich comfortabel te voelen. Eén enkele slaappil biedt hiervoor onvoldoende uitkomst. Na de 22ste slaappil lukt slapen echter beter. Voordeel is dat je slaapt als een ezel. Nadeel is dat je weinig meekrijgt van de reis. En zo'n Indiase verpleger heb je ook liever niet naast je bed.

2. Bedreigen van vliegtuigpersoneel. Dit behoeft enige toelichting. Ik ben een persoon die liever zelf de controle houdt. Voelt veiliger. Ondanks mijn gebrek aan ervaring vlieg ik liever zelf. Maar hoe doe je dat? Er is geen enkele piloot die zijn stuurknuppel zomaar aan mij overhandigt. Je baard laten staan, een bloemetjesjurk aantrekken en ABOE BAKR in het oor van het vliegtuigpersoneel hijgen geeft je gezag. Daar ben ik inmiddels wel achter. Als je dat een beetje geraffineerd aanpakt heb je zo de controle over de stuurknuppel te pakken. Er kleven echter wel wat nadelen aan deze optie: vliegen behelst toch wat meer dan alleen een stuurknuppeltje naar boven en beneden duwen. Bovendien moet je bij deze optie wel veel van water en brood houden.

3. Zorg voor een lieve partner aan je zijde die je angst weg kan nemen. Deze optie is zeker helpend. Nadeel is dat als je alleen reist een hoop te slijmen hebt tijdens je trip. En hoe kom je er weer vanaf? Nu heb ik de liefst denkbare partner, zij heeft het echter ook niet op vliegen. Samen paniekeren is echter wel weer leuker dan alleen.

4. Alcohol. Alcohol helpt zeker. Een echte aanrader. Tot op zekere hoogte. Alcohol verlicht spanning enorm. Na de vijfde pul denk je niet meer aan neerstorten, maar aan roze bloemetjes en aan gevlekte olifanten met lange nekken. Nadeel is dat je de uitgekotste brokjes zelf mocht opruimen. De stewardessen laten dat graag aan jezelf over.

5. Op tijd springen. Deze optie heb ik nog niet geprobeerd, maar het idee alleen al geeft me enorme rust. Voor het opstijgen krijg je van de stewardess in dienst een instructie over wat te doen bij calamiteiten. Onzinnig. Alsof een zwemvest helpt als je in vliegende vaart naar beneden stort. Dacht het niet. Ik heb een theorie ontwikkeld die zeker hout snijdt. Als mijn vliegtuig neerstort loop ik, tegen het protocol en de geldende regeltjes in, naar de dichtstbijzijnde vliegtuigdeur. Vlak voordat het vliegtuig ter aarde stort maak ik de deur open en spring ik omhoog. Dat helpt! Tuurlijk! Met deze tegendraadse beweging zal ik zachtjes op twee voeten landen. Ongedeerd! En klaar om mijn reis te beginnen!

Ik heb u al verteld dat ik soms lichtelijk overdrijf. Niet alle bovenstaande opties heb ik daadwerkelijk uitgeprobeerd. Ik overdrijf dus weer. Anders leest geen hond mijn blog. Als u weet welke van bovenstaande opties waar zijn kunt u dat in een reactie schrijven. Uit de goede inzenders verloot ik een mooie prijs: Een geheel verzorgd weekend naar Dubai of een prijs naar (mijn) keuze uitgereikt door één van de grootste M's ter wereld: Messi, Michael Jackson of mezelf.

Voorpretpesterijen

Eindelijk! We mogen weer. Het coronavirus is vooralsnog onder de duim. Mijn reisplannen kunnen na jaren weer uit de vriezer.

Reizen is voorpret. Je leest eens wat, fantaseert over het te bezoeken land en praat erover alsof je naar het paradijs op aarde gaat. Alle huidige twijfels verminderde de voorpret echter hevig. Aanvankelijk zouden we naar Sri Lanka reizen, ware het niet dat de economische situatie daar op dit moment onhoudbaar is. Wegens corona lange tijd geen toerisme en dus geen inkomsten. Als Sri Lankaanse ondernemer ga je vervolgens alles doen wat in je macht ligt om de rijke Westerse toeristen te lokken. Of je breekt het land af en relt net zo lang tot je eigen inkomstenbron volledig verruïneerd is. Door jezelf. Zodat je zeker weet dat geen enkele toerist het in zijn hoofd haalt jouw land te bezoeken om jou van het broodnodige inkomen te voorzien. Voor dat laatste kozen de Sri Lankanen. Snap ik de wereld nog? Ook Putin, de chaos op Schiphol en nu weer een aantal boerenpummels met de hersencellen van een zak hooi dreigden ons reisplan te verpesten. Maar nu lijkt het er toch echt op dat ons feestje doorgaat.

De 31e hoop ik samen met mijn aanstaande en met mijn middelste naar India en Nepal te reizen. Omdat onze Lars meegaat boekten we een gezinsreis. 15 jaar is hij. De andere reiskinderen zijn ook 15. Of 14 of 16. Hoe leuk! Ik heb zin in deze reis! Met allerlei irritante pubers een bus in en net doen alsof je het leuk hebt! Lachen om natte scheten en lollige poep- en plasgrapjes. Op reis met ouders die hun eigen kind allemaal de grappigste vinden van allemaal. Terwijl jij hun allerliefste kiddo's na drie reisweken vol opgekropte irritatie met hun onvolgroeide schedeltjes tegen elkaar wil beuken. Ik zie het allemaal wel. Ik ga mee. Sterker nog. Ik verheug me!

Via onderstaande link kun je de reis van Djoser bekijken:

https://www.djoser.nl/familiereizen/india-nepal/21-dagen-rondreis-india-nepal-met-de-kinderen/